Λυσίας, Υπέρ Μαντιθέου (3)

ΤΟ ΣΑΝΙΔΙΟΝ (6-9)
Μετά από τη σύντομη παράθεση των γεγονότων της αποδημίας και της επιστροφής του Μαντίθεου στην Αθήνα, λίγους μήνες πριν την πτώση του καθεστώτος των Τριάκοντα –διήγηση που στόχο έχει να εμφανίσει την επάνοδο του Μαντίθεου στην Αθήνα ως σύγχρονη περίπου με την ήττα και τη διάλυση του καθεστώτος αυτού και την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο Μαντίθεος περνά στο στοιχείο το οποίο φαίνεται πως οι αντίπαλοί του χρησιμοποίησαν, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, προκειμένου να τον ελέγξουν για ολιγαρχικά, τουλάχιστον, φρονήματα. Ο Μαντίθεος αντιμετωπίζει τώρα αυτό που στο προοίμιο εμφάνισε ως κατηγορητήριο με μια σειρά από κατά το εικός επιχειρήματα (ενθυμήματα). Επιδιώκει να υποβαθμίσει τη σημασία του σανιδίου ως αποδεικτικού στοιχείου για τη συμμετοχή του στο ιππικό των Τριάκοντα. Αρχικά ισχυρίζεται ότι βρίσκονται εγγεγραμμένοι στο σανίδιο μερικοί από αυτούς που είχαν αποδημήσει την εποχή των Τριάκοντα, όπως αυτός δηλαδή, ενώ πολλοί, οι οποίοι παραδέχονταν ότι υπηρέτησαν ως ιππείς δεν αναγράφονται. Δεν αναφέρει όμως κανένα παράδειγμα ούτε για τη μια ούτε για την άλλη περίπτωση.
Στη συνέχεια συγκρίνει την αποδεικτική αξία του σανιδίου με την αποδεικτική αξία των καταλόγων των φυλάρχων. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το σανίδιο δεν είναι καθόλου αξιόπιστο με την εξής συλλογική: Αν οι φύλαρχοι δεν κατόρθωναν να συγκεντρώσουν το συνολικό ποσό των επιδομάτων που είχαν δοθεί στους ιππείς και να το επιστρέψουν στο δημόσιο ταμείο, τότε ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλουν οι ίδιοι τη διαφορά. Άρα αυτό σημαίνει πως η κατάρτιση των καταλόγων γινόταν με πολύ μεγαλύτερη προσοχή και ευθύνη και κανένα επίδομα από κανέναν ιππέα δεν θα έπρεπε να ξεφύγει. Το σανίδιο, από την άλλη μεριά, ήταν εκτεθειμένο σε δημόσιο χώρο και ο καθένας είχε τη δυνατότητα να διαγράψει όποιου το όνομα ήθελε. Πέρα από το γεγονός ότι ο Μαντίθεος δεν αναφέρει και πάλι παραδείγματα ονομάτων που είχαν διαγραφεί από το σανίδιο (το δικό του όνομα, ωστόσο, δεν διαγράφηκε• υπήρχε, και άρα θα έπρεπε να αποδείξει πως κάποιος που τον επιβουλευόταν το προσέθεσε), μένει ανοικτό το θέμα αν το σανίδιο αποτελούσε πηγή για την κατάρτιση των καταλόγων και συνεπώς ήταν περισσότερο αξιόπιστο από τους καταλόγους, από όπου θα μπορούσε να παραληφθεί ένα όνομα είτε λόγω αβλεψίας είτε επειδή δωροδοκήθηκε ο φύλαρχος. Ο Μαντίθεος όμως δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους βουλευτές: δηλώνει προκαταβολικά πως είναι ανόητο να εξετάσει κανείς την παρουσία ή την απουσία ονομάτων από το σανίδιο και εμφανίζει ως δεδομένη και αυταπόδεικτη την αξιοπιστία των αρχόντων για τους οποίους έχει προβλεφθεί κάποια ποινή στην περίπτωση που δεν πράξουν σωστά το έργο τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι ξεκινά την επιχειρηματολογία του με τη φράση εικός ην (5) και τελειώνει με τη φράση αναγκαίον ην (7).
Οι ισχυρισμοί του για το σανίδιο ενδέχεται να ισχύουν, είναι πιθανόν να συμβαίνει αυτό που ισχυρίζεται. Συμβαίνουν ως επί το πλείστον όσα ισχυρίζεται, ιδιαίτερα αν συνδεθούν με το ήθος που διαγράφει ο ομιλών για το πρόσωπό του ή τους αντιπάλους του, όπως συμβαίνει εδώ. Μπορεί όμως και να μην έχουν συμβεί έτσι τα πράγματα. Το ζητούμενο, πάντως, όπως το έθεσε ο ίδιος στην πρόθεσιν, δεν έχει αποδειχθεί κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο. Τα επιχειρήματα που στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσει ότι δεν έβλαψε κανέναν επί του καθεστώτος των Τριάκοντα, καθώς και το γεγονός ότι και άλλοι που είχαν αξιώματα επί των Τριάκοντα κατέκτησαν πάλι αξιώματα και επί δημοκρατίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι σαφώς ισχυρότερα. Για τον λόγο αυτόν, άλλωστε, τα αφήνει και για το τέλος της ενότητας αυτής του λόγου του, λίγο πριν ανεβούν οι μάρτυρες που θα βεβαιώσουν όλα ή κάποια από τα γεγονότα που ανέφερε.

Αnastasia, 2nd Grade/Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων

Λυσίας, Υπέρ Μαντιθέου (2)

ΠΡΟΟΙΜΙΟ (1-3)
Το προοίμιο, γενικότερα, ενός ρητορικού λόγου στοχεύει να κερδίσει την προσοχή των ακροατών, να τους διαθέσει ευνοϊκά προς τον ομιλούντα και να τους ενημερώσει συνοπτικά για το θέμα του λόγου. Τους στόχους αυτούς θέτει και το προοίμιο του λόγου αυτού του Λυσία.
Ο παράδοξος και εντυπωσιακός (αλλά και ειρωνικός) τρόπος έναρξης του λόγου, όπου ο κατηγορούμενος δηλώνει πως σχεδόν χρωστά χάρη στον κατήγορο που του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει δημόσια για τη ζωή του, στοχεύει στην πρόκληση της προσοχής των βουλευτών. Ο Μαντίθεος είναι σχεδόν ευγνώμων στους κατηγόρους του, καθώς τον αναγκάζουν να λογοδοτήσει για τα πεπραγμένα του και να αποδείξει ότι έχει υπάρξει μετρίως βεβιωκώς, θέμα στο οποίο θα αφιερώσει τελικά και το μεγαλύτερο μέρος του λόγου, προσπερνώντας μέσα σε λίγες παραγράφους ό,τι ο ίδιος θα εμφανίσει στο τέλος του προοιμίου ως κατηγορητήριο.
Ήδη από την αρχή του λόγου ο Μαντίθεος εμφανίζει τον εαυτό του θύμα των συκοφαντιών των αντιπάλων του αλλά και αποφασισμένο να αποδείξει τα δημοκρατικά του φρονήματα και την προσφορά του προς την πόλη και τους πολέμους της. Εμφανίζεται γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά πως, παρά τις φημολογίες που κυκλοφορούν σε βάρος του, θα αποδειχθεί ότι όντως διαθέτει στη δημόσια και την ιδιωτική του ζωή τα προσόντα εκείνα που απαιτεί το βουλευτικό αξίωμα. Με διακριτικό τρόπο δηλώνεται η αγανάκτησή του για τους αντιπάλους, οι οποίοι, όπως σημειώνει, τον συκοφαντούν άδικα και επιδιώκουν να τον βλάψουν. Είναι βέβαιος πως, μετά το τέλος του λόγου του, θα κριθούν χείρονες από το ακροατήριο, ενώ ο ίδιος πολύ βελτίων.
Στο τέλος του προοιμίου, στο τμήμα που ονομάζεται πρόθεσις, ο Μαντίθεος δηλώνει το θέμα των επόμενων παραγράφων του λόγου του, ό,τι δηλαδή εμφανίζει ως κατηγορητήριο: θα αποδείξει ότι δεν υπηρέτησε ως ιππέας την εποχή των Τριάκοντα και ότι δεν μετείχε στο πολίτευμά τους.

Αnastasia, 2nd Grade/Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων

Λυσίας (1)

Ο Λυσίας (περ. 445 π.Χ. – 380 π.Χ.) γεννήθηκε στην Αθήνα. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια μέτοικων. Σε μικρή ηλικία μετανάστευσε στην Κάτω Ιταλία, όπου διδάχτηκε την ρητορική από επιφανείς ρητοροδιδασκάλους. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, βίωσε πολλές συμφορές επί των Τριάκοντα, με αποκορύφωμα τον θάνατο του αδελφού του. Συνέβαλε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας και για αυτό τιμήθηκε με ισοτέλεια (απαλλάχθηκε από την υποχρέωση καταβολής του μετοικίου, φόρου που οι Αθηναίοι επέβαλλαν στους μετοίκους). Άσκησε το επάγγελμα του λογογράφου, για αυτό και το μεγαλύτερο μέρος του συγγραφικού έργου του αποτελείται από δικανικούς λόγους.
Ὑπέρ Μαντιθέου
Πρόκειται για έναν από τους δικανικούς λόγους του Λυσία. Για την ακρίβεια πρόκειται για υπερασπιστικό λόγο που εκφωνείται από τον υπό δοκιμασία βουλευτή Μαντίθεο ενώπιον της Βουλής. Εκτιμάται ότι εκφωνήθηκε στον χώρο του Νέου Βουλευτηρίου (αρχαία αγορά της Αθήνας, σε κόκκινο κύκλο στον χάρτη) ανάμεσα στα 392 και 389 π.Χ.
Ο Μαντίθεος
Ο Μαντίθεος, ένας νέος 30 χρονών περίπου, ο οποίος ανήκε στην Ακαμαντίδα φυλή (περιοχή Θορικού, αρ. 5 στον χάρτη), κληρώθηκε βουλευτής. Τώρα περνά από τη διαδικασία της δοκιμασίας, του ελέγχου δηλαδή της δημόσιας και ιδιωτικής του ζωής, προκειμένου να κριθεί αν είναι κατάλληλος για το αξίωμα του βουλευτή, αν είναι δηλαδή Αθηναίος πολίτης και αν η συμπεριφορά του προς τους θεούς, τους γονείς του και την πόλη είναι η πρέπουσα. Κατηγορήθηκε όμως, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται στον λόγο του, ότι διετέλεσε ιππέας επί των Τριάκοντα τυράννων, καθώς το όνομά του συμπεριλαμβάνεται στο σανίδιον, τον πίνακα, όπου ήταν αναγεγραμμένα τα ονόματα των ιππέων κατά την περίοδο αυτήν. Αναφέρει όμως επίσης ότι κυκλοφορούν και κάποιες φήμες σε βάρος του. Την κατηγορία τη σχετική με τη θητεία του στο ιππικό των Τριάκοντα επιχειρεί να ανασκευάσει ο Μαντίθεος στον λόγο του αυτόν. Κυρίως όμως επιχειρεί να απαντήσει στις φημολογίες σχετικά με το πρόσωπό του. Τελικός στόχος του είναι να αποδείξει ότι όντως έχει ζήσει μετρίως, με σύνεση και σωφροσύνη, κοσμίως, όπως απαιτούσε ο αθηναϊκός δήμος για τα μέλη της ελίτ.
Παναγιώτης 2nd Grade/Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων

Perseus and Andromeda

Μια ιστορία από το 4ο βιβλίο των Μεταμορφώσεων (Metamorphoses) του Οβιδίου (Publius Ovidius Naso)

Ο Κηφέας, ο βασιλιάς της Αιθιοπίας, και η γυναίκα του η Κασσιόπη (ή Κασσιόπεια) έχουν μια κόρη την Ανδρομέδα. Η Κασσιόπη, που ήταν πολύ περήφανη για την ομορφιά της, συγκρίνει τον εαυτό της με τις Νηρηίδες. Ο Ποσειδώνας οργισμένος  στέλνει στις ακτές της Αιθιοπίας ένα θαλάσσιο κήτος με σκοπό να βλάψει τους κατοίκους. Οι κάτοικοι της Αιθιοπίας ζητούν βοήθεια από το μαντείο του Άμμωνα. Το μαντείο τους απαντά πως ο θεός επιθυμεί να θυσιαστεί η Ανδρομέδα. Ο Κηφέας αναγκάζεται να δέσει την Ανδρομέδα σε ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα. Ενώ το θαλάσσιο κήτος κατευθύνεται προς την Ανδρομέδα, καταφθάνει στο σημείο αυτό ο Περσέας, ο γιος του Δία και της Δανάης από το Άργος, με τα φτερωτά του υποδήματα, ο οποίος επέστρεφε από την εκστρατεία εναντίον της Γοργώς. Όταν βλέπει την κοπέλα θαμπώνεται από την ομορφιά της, μαγεύεται από τα εκθαμβωτικά της μάτια και αποφασίζει να τη σώσει. Τη ζητά σε γάμο από τους γονείς της και υπόσχεται να τη σώσει. Το κήτος πλησιάζει στην ακτή. Μετά από πάλη, ο Περσέας κατορθώνει να το  σκοτώσει καρφώνοντας το ξίφος του στην πλάτη του. Το κήτος βγάζοντας δυνατές κραυγές βυθίζεται στα κόκκινα από το αίμα κύματα. Ο Περσέας πέφτει εξουθενωμένος μετά τη μάχη σε ένα βράχο για να ξεκουραστεί.

Οι γονείς της Ανδρομέδας θα δώσουν στον Περσέα και το βασίλειό τους ως προίκα. Ο Κηφέας, η Κασσιόπη και όλοι οι κάτοικοι της Αιθιοπίας χαίρονται και γιορτάζουν για το αίσιο τέλος της περιπέτειας. Ο Περσέας τελικά θα φέρει την Ανδρομέδα στην Τίρυνθα και θα αποκτήσει μαζί της αρκετά παιδιά.

Ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης έγραψαν ο καθένας τους μία τραγωδία με τον τίτλο Ανδρομέδα, από τις οποίες σώζονται μόνον αποσπάσματα. Την ιστορία της Ανδρομέδας μπορούμε να τη διαβάσουμε και στη Βιβλιοθήκη του Απολλόδωρου (Βιβλιοθήκη 2.4.3) και στους μύθους του Υγίνου (Hyginus, Fabulae 64).

Αγγελική – Βάσω/2^nd Grade/Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων, Athens

Perseus and andromeda in ancient and modern art

View more presentations from calamocurrente21.

Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων, Αθήνα

Cronología de la historia de Roma

La historia de Roma comenzó con su fundación en el 753 a.C. y finalizó en el 476 d.C. con la caida del Imperio Romano de Occidente
Durante estos trece siglos hubo tres etapas:

-Monarquía (753-509 a.C.)
-República (509-27 a.C.)
-Imperio (27 a.C.-476 d.C.)






Sandra y Jennifer, 4ºA IES de Poio

La República ( 509 – 27 a.C.)

Al rey lo sustituyeron dos cónsules.
Se crearon en esta época las magistraturas. Se promulgaron leyes para regular los derechos y los deberes de los ciudadanos.
La república fue una época marcada por las guerras de expansión y conquista y por las rivalidades políticas.
Un hecho crucial fueron las guerras púnicas, enfrentamiento entre romanos y cartagineses ( 264 – 146 a.C. )
Tras la victoria de Escipión frente a Aníbal, comenzó un tiempo de enorme agitación política y desarrollo cultural, especialmente en la literatura y las artes.
La rivalidad política entre Sila y Mario en los siglos II y I a.C. alteró la vida romana.
En el siglo I a.C. Pompeyo y César se enfrentaron en una contienda civil entre partidarios de uno y otro. La victoria fue de Julio César. Pero no pudo saborear el triunfo pues su hijo Bruto, junto con otros conjurados, lo asesinó en los idus de marzo del 44 a.C.
Años después emergió la figura de Octavio Augusto y, de su mano, Roma entró en otra etapa de su historia: el Imperio.

Publicado por Sara y Eva. IES Poio 4ºA

El Imperio

El Imperio perduró durante cinco siglos.
El emperador tenía todo el poder y estaba rodeado de una camarilla de políticos y militares (el pretorio).
En el mando se sucedieron varias dinastías (Julio-Claudia,Flavia,Antonina,Severa).
La expansión del Imperio.
En un primer momento,Roma alcanzó una expansión espectacular en la época del emperador Trajano,originario de Hispania.
La decadencia y la escisión.
Le siguió un ligero declive y a continuación se produjo una escisión.Se dividió el Imperio en el de Oriente y de Occidente.
La caída del Imperio.
El Imperio de Occidente,con capital en Roma, cayó en el año 476 a.C. con la invasión de los bárbaros.El de Oriente,con capital en Constantinopla, permaneció hasta 1453 a.C. cuando la ciudad fue tomada por la tropas otomanas.





Raquel Montes y Nerea Gondar,4ºA IES POIO

La monarquía en Roma (753-509 a.C.)



Tiziano, Tarquinio y Lucrecia

 La monarquía (753-509 a.C.)
En esta época siete reyes se sucedieron en el trono.
Rómulo fue el primero tras acabar con su hermano Remo, y Tarquinio el Soberbio el último.
En esta época Roma conquistó el Lacio; se fundó el puerto de Ostia; se construyeron los primeros edificios públicos en el Capitolio.
Servio Tulio, uno de los últimos reyes, realizó la primera organización de la población, esta quedó dividida en cuatro tribus territoriales y en siete clases sociales según su poder y sus riquezas.
El ejército se dividió en centurias, unidades tácticas.

Rocio y Mari 4ºA IES de Poio

Amor, Roma

The translation of Catullus poem in English:

He seems to me the equal of a god,
he seems, if that may be, the god's superior
who sits face to face with you and again and again
watches and hear you,

sweetly laughing, an experience which robs me
poor wretch, of all my senses; for the moment I set
eyes on you, Lesbia, there remains not a whisper
of voices on my lips

but my tongue is paralysed, a subtle flame
courses through my limbs , with sound self-caused
my two ears ring, and my eyes are
covered in darkness.

El tópico literario "Efectos del amor" en Safo y Catulo

                           Fresco pompeyano

En torno al año 600 a. C., en la lírica griega nos encontramos con una figura femenina: la poetisa Safo.
Ella compuso este poema donde habla de los efectos del amor que, pasados los siglos, siguen describiendo de la misma forma los poetas.

Me parece que es igual a los dioses

el hombre aquel que frente a ti se sienta,

y a tu lado absorto escucha mientras

dulcemente hablas y encantadora sonríes. Lo que a mí

el corazón en el pecho me arrebata;

apenas te miro y entonces no puedo

Al punto se me espesa la lengua

y de pronto un sutil fuego me corre

bajo la piel, por mis ojos nada veo,

los oídos me zumban,

me invade un frío sudor y toda entera

me estremezco, más que la hierba pálida

estoy, y apenas distante de la muerte

me siento, infeliz.

Antología de la poesía lírica griega,  Alianza editorial, pág 66-67

 Este poema fue imitado, siglos más tarde en la literatura romana por Catulo:

Ille mi par esse deo videtur

ille, si fas est, superare divos,

qui sedens adversus identidem te

spectat et audit

dulce ridentem, misero quod omnis

eripi sensus mihi; nam simul te,

Lesbia, aspexi, nihil est super mi

Vocis in ore,

lingua sed torpet, tenuis sub artus

flamma demanat, sonitu suopte

tintinant aures, gemina teguntur

lumina nocte

Me parece que es igual a un dios, me parece, si no es impiedad, que sobrepasa a los dioses aquel que, sentado ante ti, sin cesar te contempla y te oye sonreír dulcemente, dicha que arrebata a mi pobre alma todos los sentidos; pues apenas te he visto, Lesbia, se me apaga la voz en la boca
se me paraliza la lengua, un fuego sutil corre por mis miembros, me zumban con un sonido interior los oídos y una doble noche se extiende sobre mis ojos.

Aquí puedes leer a Catulo en latín

Si quieres aprender más sobre tópicos literarios puedes visitar El laberinto de los tópicos, un blog de dos profesoras del IES de Poio

Lyrica amorosa: Amor, Roma.

La poésie amoureuse des "poetae novi" se développe à Rome de la fin de la République à l' "Age d'Or" du règne d'Auguste.
Après le drame des guerres civiles, la paix d'Auguste favorise l'individualisme et la recherche du bonheur dans le plaisir et le loisir, en dépit du "mos majorum" qui privilégie devoir, sacrifice, héroïsme. La " militia amoris", service d'amour, est plus attrayante que le service militaire dont les poètes empruntent parfois le langage guerrier pour commenter leurs stratégies, victoires ou défaites amoureuses. Mais bien souvent la poésie amoureuse est plus un jeu littéraire qu'une confidence romantique.
Catulle (-84?, - 54?), de Vérone, a écrit des poèmes de genres très variés. Une cinquantaine de textes évoquent son amour pour une femme qu'il nomme Lesbia (cf l'île de Sappho), qui le fit souffrir.
Le poème 51 est inspiré de la poétesse Sappho qui vécut sur l'île de Lesbos (- VIIème s.) Catulle oppose le bonheur de celui qui est auprès de Lesbia à ses propres souffrances d'amant malheureux.la forme en strophes est grecque.

Ille mi par esse deo videtur,
ille, si fas est, superare divos,
qui sedens adversus identidem
te spectat et audit

dulce ridentem, misero quod omnes
eripit sensus mihi; nam simul te,
Lesbia, aspexi, nihil est super mi Lesbia,
vocis in ore,

lingua sed torpet, tenuis sub artus
flamma demanat, sonitu suopte
tintinant aures, gemina teguntur
lumina nocte.

Traduction: Celui-là me semble être l'égal d'un dieu
celui-là, si c'est permis, me semble surpasser les divinités,
celui qui, assis en face sans cesse
te regarde et t'entend,

Toi qui souris doucement, ce qui m'arrache tous mes sens,
à moi le malheureux: car dès que toi,
Lesbia, je t'ai aperçue, rien n'est resté
de ma voix dans ma bouche,

Au contraire, ma langue est paralysée, dans mes membres
une flamme circule, de son fracas intérieur
mes oreilles tintent, mes deux yeux sont recouverts
par la nuit.

Texte de Sappho: Celui-là me paraît être l'égal des dieux, l'homme qui, assis en face de toi, de tout près, écoute ta voix si douce Et ce rire enchanteur qui, je le jure, a fait fondre mon coeur dans ma poitrine; car dès que je t'aperçois un instant, il ne m'est plus possible d'articuler une parole; Mais ma langue se brise, et, sous ma peau, soudain se glisse un feu subtil; mes yeux sont sans regard, mes oreilles bourdonnent.

Why study Latin?

La lirica amorosa in Grecia

La poesia d’amore nasce in Grecia nel periodo arcaico (VII sec. a. C.) in ambiente eolico.

Nell’isola di Lesbo, occupata, (all’epoca della prima invasione della penisola balcanica da parte degli indoeuropei), da gente che parlava un dialetto greco detto eolico, una città, Mitilene ebbe la fortuna di dare i natali a due eccelsi poeti.

La lirica amorosa era detta dai Greci melica monodica , cioè poesia cantata da una voce solista e con l’accompagnamento di uno strumento musicale.

Il più grande poeta d’amore dell’antica Grecia fu una donna :

SAFFO !

Nella biografia della poetessa sono intrecciate indissolubilmente storia e leggenda.

Fu concittadina e contemporanea di un altro grande poeta, Alceo, che ebbe per lei ammirazione e stima.

Si sposò ed ebbe una figlia, Cleide, che amò teneramente. Compose liriche di mirabile bellezza, coltivando in egual modo la lirica monodica e quella corale.

Qual è la concezione che Saffo ha della vita?

Quali cose ritiene importanti e degne di essere desiderate e perseguite?

Ebbene in questo frammento troviamo la sua weltanschauung :

ο]ἰ μὲν ἰππήων στρότον οἰ δὲ πέσδων, οἰ δὲ νάων φαῖσ᾿ ἐπ[ὶ] γᾶν μέλαι[ν]αν ἔ]μμεναι κάλλιστον, ἔγω δὲ κῆν᾿ ὄτ- τω τις ἔραται

Alcuni una schiera di cavalieri, altri di fanti,

Οi| μὲν ἰ ππήων στρότον, οἰ δὲ πέσδων,

altri (una flotta) di navi dicono sulla terra nera

οἰ δὲ νάων φαῖ σ' ἐπ[ὶ] γᾶν μέλαι[ν]αν

che sia la cosa più bella, io invece quello che

ἔ] μμεναι κάλλιστον, ἔ γω δὲ κῆν' ὄ τ-

qualcuno ama
τω τις ἔραται. » (framm. 16)

Alcuni dicono che sulla nera terra la cosa più bella

sia una schiera di cavalieri.

Altri ritengono la cosa migliore un esercito di fanti.

Altri ancora che la cosa più bella sulla terra nera sia una flotta.

Io invece dico che la cosa più bella è

quello che si ama.